Plons

EEN LEVEN – LEEF HET

Mijn Freikörperkultur is een recht, een levenswaarde. 

Lichaamsvrijheid is voor mij een belangrijke belevenis, ik ben graag open over mijn naturistische leefwijze, ik wil gewoon mezelf (kunnen) zijn en dat is zoveel als mogelijk, zonder kleding. Helaas zijn er nog steeds mensen die er verkeerde associaties bij hebben.

Naturisme is mijn ultieme vorm van vrijheid in het lichaam dat ik vanaf mijn geboorte tot mijn laatste ademtocht mag behouden. Ik ben ik en trots dat ik er mag zijn in al mijn (naakte) eenvoud en kwetsbaarheid.

Naakt zijn heeft me ook het zelfvertrouwen en de moed gegeven om mijn lichaam te tonen, in een wereld die allergisch is voor de blote huid. Uiteindelijk hebben we met elkaar gemeen dat we allemaal weten hoe vrij het voelt om je kleren uit te doen in de sauna, op het strand, of in je woning.
Het naakt zijn voelt plezierig: een zuchtje wind langs je lijf, het water op je huid, het voelt heerlijk bevrijdend. De een viert nu eenmaal vakantie in zwemkleding, de ander doet niets liever dan poedelnaakt het zwemwater in te duiken. 
Het mag er allebei zijn. Het is een recht een levenswaarde waarin we elkaars keuzes respecteren.

Het naturisme is door mijn opvoeding niet met de paplepel ingegeven.
Ik ben traditioneel opgevoed waar het om naaktheid gaat, je kleren aanhouden, dat was de norm. Daar werd niet over gesproken. En slapen deed je in je pyjama. Mijn ouders waren in dat opzicht erg preuts, dus bloot rondlopen was bij ons thuis niet aan de orde, het moest zoals het hoorde.

Mijn passie voor het naturisme kreeg voor het eerst vorm door mijn militaire dienstplicht in 1967. Op een mooie zomeravond, tijdens mijn basisopleiding, liepen we in peloton bij ondergaande zon een mars over het strand bij Katwijk.
De roep om even een frisse duik in het water te mogen nemen werd steeds luider, niet veel later rende een uitgelaten stelletje militairen naakt het verfrissende zeewater in. Wat was dat een heerlijke ervaring om zonder zwemkleding het water op je huid te voelen. Een herinnering die mij altijd is bijgebleven.  Dit was de kiem van mijn passie voor het naturisme.

Het was in 1974 dat een artikel in de Zwolse Courant mijn aandacht trok, een groepje naturisten verzocht de Zwolse gemeenteraad om naakt te mogen zwemmen in het gemeentelijk zwembad. Het was de staatkundig gereformeerde partij de SGP, die hier faliekant op tegen was en dit voornemen in de raad steeds wist te dwarsbomen. Als dit verzoek goedgekeurd zou worden, zou dit een vrijbrief zijn voor ongebreidelde seksuele losbandigheid aldus de SGP. Het was juist door toedoen van deze SGP dat dit verzoek nog steeds op de agenda bleef staan. De gemeenteraad kwam er niet uit en werd dit verzoek steeds weer doorgeschoven naar de volgende raadsvergadering.

Door de toenemende aandacht in de media werd de groep belangstellenden wel steeds groter. Ondanks het verzet van de SGP hakte de raad onder leiding van burgemeester Drijber een jaar later toch de knoop door in het voordeel van de naturisten en werd officieel toestemming verleend voor het naaktzwemmen in het gemeentelijk Stilobad aan de Turfmarkt.

In het voorjaar van 1976 werd zwemvereniging Niks um ´t Lief opgericht. 
Direct bij de oprichting op 1 april 1976 ben ik lid geworden en was het op zondag 4 september 1976 mijn eerste ervaring om naakt in gezelschap te zwemmen. Er ging een wereld voor me open. De géne die me was aangeleerd, raakte ik op slag kwijt. Vanaf dat moment bezoek ik ook graag een sauna of een strand waar naaktrecreatie is toegestaan. 

vanaf 1986 mag iedereen daar waar mogelijk in principe overal naakt zijn mits men zich aan wet en regelgeving houd.

Maar ergens richting de eeuwwisseling kwam daar verandering in. Naakt werd beladen, met dank aan de opkomst van internetporno, telefooncamera’s en sociale media. Bodyshaming, doorgeslagen seksualisering en het idee niet meer te kunnen voldoen aan het perfecte plaatje. Die dingen hebben er vooral toe bijgedragen dat we ons zelf zijn gaan bedekken voor diegene die er aanstoot aan wil nemen. Het lijkt het gevolg van een algemene vertrutting die in Nederland is gaan spelen, en die er op neer komt dat iedereen zijn lichaam maar moet gaan bedekken. 

Waarom toch? Dat afzetten tegen het naturisme. Het is frustrerend dat naturisten steeds weer in de verdediging worden geduwd en moeten uitleggen dat bloot een passie is die niets te maken heeft met seksuele bedoelingen, integendeel het naturisme kent duidelijke leefregels en omgangsvormen. 
Aan bloot in de zon liggen is niets vreemds aan, we zien er in ons blootje allemaal hetzelfde uit, het is niets om op- of aanmerkingen te maken. Doe normaal, heb respect voor elkaar. 

Door diverse invloeden zoals sociale media, géne, status, kerkelijke dogmatiek en culturele invloeden, zijn we steeds preutser geworden. Op school, sportvereniging en zwembad, waar naakt douchen voorheen heel normaal was, is nu het douchen in zwemkleding, door de valse schaamtecultuur, heel normaal of zelfs verplicht.  Hoe kun je omkleden en douchen zonder op een moment naakt te zijn? Ik heb dat krampachtig omkleden in badhanddoek nooit zo begrepen, vanwaar die géne of angst dat “men” er misschien wat van vind? Doe normaal.  

Laat je menszijn en waardigheid niet afhangen van wat mensen over je zeggen of denken. Er zijn altijd wel mensen die over naturisme een door onkunde gefundeerde mening hebben en deze bij voorkeur in gezelschap ventileren om hun afwijzing bevestigd te zien. Het zijn opvallend Godvrezende lieden die door kerkelijke dogma’s en suggestieve aannames, stellig geworteld in zelfgenoegzaamheid, hun wil proberen op te leggen aan anderen. Het zijn de prikkels uit de krochten van de polariserende samenleving. De samenleving die kenmerkend voor de Nederlandse omgangsvormen, de gewoonte heeft alles te willen weten van onze gesprekspartners, door ze rechtstreeks aan te spreken en geven al snel een ongevraagde mening. 
Maar in wezen gaat het vooral om het intense genoegen andere mensen de maat te nemen door hen op hun fouten, gebreken en leefwijze te wijzen.   

T.T.
Zwolle, 2024